Jak leczyć paradontozę? Cz.1.

Boorka - specjalista Tipy.pl

Badania potwierdzają skuteczność aktywnego leczenia w połączeniu ze ścisłym programem dla chorych na paradontozę. W jednym z takich badań, osoby, które nie były konsekwentne w dbaniu o dziąsła po okresie leczenia, były narażone na utratę zębów prawie sześć razy bardziej, aniżeli osoby dbające o nie.

Niektórzy dentyści informowali o 85% sukcesie, kiedy połączy się profesjonalne leczenie ze ścisłym domowym programem. Kuracja działa na osoby niepalące bardziej, niż na palaczy, szczególnie, gdy kieszonki zębowe są głębokie i trwałe. Niektóre badania sugerują nawet, że leczenie paradontozy u osób chorych na cukrzycę typu drugiego, pomaga poprawić poziom cukru we krwi. Informacje o tym, czy taka kuracja może również pomóc zminimalizować inne zagrożenia, takie jak zawał serca i udar mózgu, jest nieznana.

- Zatrzymanie i kontrola rozwoju choroby.
- Posiadanie przyzębia w stanie łatwym do utrzymania.
- Jeśli to możliwe, przywrócenie struktury pomocniczej w zębach, czyli kości, tkanki dziąsłowej i wiązadeł.

- Wstępne czyszczenie, skalowanie i kiretaż.
- Zabieg - jeśli jest niezbędny do zredukowania głębokich kieszonek, które pozostają pod dziąsłem po wielu sesjach czyszczenia.
- Niskie dawki doustnych lub miejscowych antybiotyków.
- Utrzymanie.

Kuracja antybiotykowa przed leczeniem. W przypadku kiedy pacjent choruje na wypadanie płatka zastawki lub ma doświadczenie z reumatycznym zapaleniem serca, przed każdym leczeniem stomatologicznym, nawet czyszczeniem, wymagana jest wstępna kuracja antybiotykowa. Jest to niezbędne do uniknięcia bakteryjnego zapalenia wsierdzia, które może być niebezpieczne dla życia pacjenta.

Skalowanie, polerowanie i czasami kiretaż są wykorzystywane przy leczeniu paradontozy. Zazwyczaj są realizowane w serii od trzech do pięciu wizyt rozłożonych od siebie około siedmioma dniami. (Pacjenci mogą poprosić swojego lekarza o podtlenek azotu, który jest pomocny i może ograniczyć wizyty do jednej). Higienista oraz lekarz zazwyczaj używają zarówno ultradźwiękowych jak i ręcznych przyrządów, aby usunąć kamień.

Usuwanie kamienia.

Kamień nad dziąsłem jest łatwo zauważalny. Kamień pod dziąsłem zazwyczaj wykrywa dentysta, za pomocą specjalnego przyrządu.

Do usuwania bardziej dostępnego kamienia, lekarz stomatolog może korzystać z przyrządów ultradźwiękowych. Owy przyrząd wibruje w zakresie częstotliwości wyższej, niż tej słyszalnej dla ludzkiego ucha. Osoby z niską tolerancją na ultradźwiękową sondę, mogą poprosić o podtlenek azotu.

Spray z wodą jest używany podczas ultradźwięków dla uniknięcia przegrzania oraz wypłukania resztek, które się przemieściły.

Dentysta zeskrobie płytkę nazębną z miejsc powyżej oraz poniżej linii dziąseł (tzw. skalowanie). Sonda, natomiast usuwa  nagromadzony kamień dość sprawnie.

Stomatolog powinien wygładzić szorstkie punkty na zębach, co pomoże usunąć bakterie, które się tam gromadzą oraz odnowi dziąsła.

Polerowanie jest etapem końcowym. Wykorzystuje gumeczki oraz ścierającą pastę, która płytkę nazębną, a także przebarwienia korony zęba. Dzięki temu powierzchnia będzie gładka, co uczyni ją chwilowo trudniejszą dla przylegającej płytki.

Po zakończonym czyszczeniu, stomatolog sprawdzi głębokość kieszonek zębowych. Dalsze potrzeby leczenia są zdeterminowane przez wynik dotychczasowych sesji: Jeżeli czyszczenie zmniejszyło stan zapalny dziąseł, potrzebna jest tylko obserwacja. Jeżeli ropień nadal występuje, może być wymagana operacja.

Czytaj dalej: Jak leczyć paradontozę? Cz.2.