Dziecko i Dyscyplina

Zakupy z kilkulatkiem bywają bardzo uciążliwe. Niektóre mamy porównują je wręcz do koszmaru. Maluch sięga na półki, ściąga produkty, ucieka. A kiedy tylko zobaczy słodycze w kolorowych opakowaniach lub zabawki, robi wszystko, by przekonać mamę do zakupu. Czy jesteś skazana na taki scenariusz wspólnych zakupów? Dowiedz się, co zrobić, by przebiegały sprawniej i bez nerwów.

Twoje kilkuletnie dziecko jest bardzo humorzaste. Jeśli coś idzie nie po jego myśli, np. czegoś nie dostanie, obraża się, płacze. Uspokaja się dopiero, gdy dopnie swego. Takie sytuacje zdarzają się coraz częściej. Zdajesz sobie sprawę z problemu, zaczynasz więc zastanawiać się, jak odpowiednio reagować na jego zachowanie. Nie możesz przecież dać się tyranizować kilkulatkowi.

Ma zaledwie kilka lat, a potrafi podporządkować sobie zarówno ciebie, jak i kolegów. Kiedy rówieśnicy potrafią być ulegli wobec twojego dziecka, myślisz z dumą: rośnie mały lider. Pękasz z zachwytu, że taki śmiały i zaradny. A nie pomyślałaś, że osiąga to bezwzględnością, a może agresją? Strachem nie zdobywa się przyjaciół. Samotność to nie jest dobry scenariusz na życie. Takie poczucie siły nie służy dziecku. Przekonaj je, że warto być koleżeńskim. Pora uzdrowić rodzinne i rówieśnicze relacje.

Dlaczego dzieci gryzą? Zrozumienie powodu, dla którego dzieci gryzą jest kluczem do rozwiązania problemu. Nie wszystkie dzieci gryzą ze złości albo żeby zrobić innemu dziecku krzywdę - w zasadzie małe dzieci nie do końca zdają sobie sprawę, że sprawiają komuś ból. Musisz zapytać sama siebie, co Twoje dziecko osiąga poprzez gryzienie. Zastanów się jaką otrzymuje za to nagrodę, czy ściągą w ten sposób na siebie Twoją uwagę? Eksperci doradzają rodzicom, aby spróbowali popatrzeć na gryzienie jako na sposób komunikacji, bardziej niż na złe zachowanie - kiedy to uczynimy, będziemy wiedzieć jak zareagować. Zwróć uwagę kogo dzieci gryzą, kiedy gryzą i w jakich sytuacjach się to dzieje. Lepiej popatrzeć na problem indywidualnie, niż uogólniać.

Żadne dziecko nie rodzi się z zestawem wyłącznie odpowiednich zachowań. Podczas dorastania na drodze eksperymentów uczy się, co jest dobre, a co złe. Gdy zrobi coś niewłaściwego, konieczna jest natychmiastowa interwencja rodzica. Jednak jak ukarać dziecko, by pozwolić mu zrozumieć swój błąd i jednocześnie nie wyrządzić krzywdy? Poniżej przedstawię rozsądny system kar za złe zachowanie. Dzięki niemu wychowasz swoje dziecko na odpowiedzialnego człowieka.

Okres buntu u naszych dzieci jest specyficzny podczas okresu dojrzewania. Wtedy hormony buzują, dziecko chce postawić za wszelką cenę na swoim i udowodnić że ma rację. Często rodzice stają bezradni w takiej sytuacji. Jak sobie z tym radzić? Dowiesz się czytając ten artykuł.

Powszechna moda na bezstresowe wychowanie i brak czasu ciągle zapracowanych rodziców sprawiają, że coraz częściej mamy do czynienia z dziećmi co do których mamy poważne problemy wychowawcze. Jednym z najczęściej spotykanych przejawów jest dziecięca agresja. Jak postępować z agresywnym dzieckiem? Jak nauczyć go szacunku do rodziców i rówieśników? Tego dowiesz się z lektury tego artykułu.

Agresywne zachowanie jest obraźliwe, niewłaściwe i ukazuje brak szacunku. To, jak powinno się reagować na agresywne zachowanie dziecka zależy od kilku czynników, to jest od wieku dziecka, przyczyny agresji, stopnia agresji i od tego czy to pierwszy wybryk, czy też agresywne zachowanie się powtarza. Sfrustrowany trzylatek, który po raz pierwszy rzuci szklanką mleka różni się od trzynastolatka, który regularnie wyładowuje agresję na rodzicach. Reakcja na agresywne zachowanie dziecka powinna być stopniowana, należy rozpocząć od najmniej inwazyjnych działań i dopiero, kiedy one nie zadziałają przejść do bardziej ostrych interwencji. Poniżej znajdziesz wskazówki jak reagować na agresję dziecka.

Często rodzice nie zdają sobie sprawy jak daleko odchodzą od modelu uczenia dzieci posłuszeństwa w wieku przedszkolnym. Pomiędzy 3 i 4 rokiem życia dzieci stają się bardziej zdecydowane, chcą kroczyć własną drogą i podejmować własne decyzje. Jest to jednak całkiem naturalny etap w drodze do dorosłości.